Statuscoop

Recent was ik om een of andere reden verzeild geraakt bij het congres over Heart Failure Association van de European Society of Cardiologie in Athene. Best oké… dat Athene. Lekker gefietst en wat rommelige gebouwen bekeken.

De cardiologen die ik tussen alles door nog heb gesproken, kijken niet graag terug. Daarvoor zijn ze immers niet hier. Ze willen vooruit, geïnspireerd worden door de stand van de wetenschap en de belofte van de farmaceutische industrie. Daar is niet veel veranderd. Hun dames zagen er nog net zo attractief uit dat menig hart ervan zou kunnen overslaan. De kern van de eed van Hippocrates is, heel toepasselijk hier in Griekenland omdat de zorg er nog steeds in terminale staat verkeert, ‘La médecine c’est guérir parfois, soulager souvent, consoler toujours’ ofwel ‘De geneeskunde, dat is soms genezen, vaak verlichten maar altijd troosten’. Maar over troost heb ik in het programmaboekje niet veel kunnen vinden. Toch is troost bieden essentieel in het artsenvak. Ik begrijp wel dat als er weer zo’n stakker lopend, of -als hij pech heeft- liggend, op de hartbewaking binnenkomt het een primaire reactie is alles aan techniek uit de kast te halen. De eerste arts die zijn handen op zijn rug kan houden, moet ik nog ontdekken.

Hier in Athene bij de Heart Failure Association gaan ze ook helemaal los. Doorbehandelen totdat de dood erop volgt, lijkt het devies. Ab Klink heeft gelijk met zijn oneliner dat het menselijk lijf een onuitputtelijke bron van inkomsten is. Binnenkort over de 100 miljard aan zorggeld. Aan de cardiologie zal het niet liggen. Die doen vrolijk mee. Ik gun het geen mens, maar ten diepste zijn we kwetsbaar. Kanker, bipolair brein en een hersenbloeding als mijn grootste schrik. Mijn beste vriend had deze pech. ‘s Morgens vrolijk naar zijn werk. ‘s Avonds onbegrijpelijke woorden brabbelen als een kind van drie. In een diep ravijn gestort waarvan hij geen idee heeft hoe hij daar terecht is gekomen. Als een deksel op deze wanhoop wordt de hele medische wetenschap aangewend. Je hoort ze denken die krijgen we wel weer aan het zingen. Medici hebben blijkbaar wel een gas- maar geen rempedaal. Troost bieden aan iemand met nog maar een klein randje cortex in een ziekenhuis,is als een schoorsteen die slecht trekt. Daar hebben we ‘verzweeghuizen‘ en hospices voor. De spirituelen onder ons zouden wellicht nog een poging doen hem in te wrijven met linksdraaiende yoghurt. Maar er is geen enkel risico dat God hem binnenkort zal overslaan. Gelukkig maar. Daar sta je dan in je witte jas en…statuscoop.

Henk Pastoors is directeur van TopSupport Strategie en Informatie. Hij levert als adviseur maatwerk in analyse en strategie in de farmacie en zorg.