Ketel Red Bull
Het contracteringsbeleid van zorgverzekeraars zou volgens veel zorgaanbieders niet veel wetenschappelijker zijn dan een horoscoop. Hier en daar zou dat misschien wel waar kunnen zijn, maar vlak zorgaanbieders ook niet uit. Met de logica van aap, noot, van alles mee mis, wordt zorgaanbod met regelmaat gepresenteerd als een soort niet te missen ‘koopjesdeal’ voor zorgverzekeraars. Wat daarin meestal opvalt is dat een andere partij moet leveren, maar zeker de rekening moet betalen. De onderhandelingsrituelen worden vaak gevoerd door alfamannetjes. De reuring bij de achterban is veelal een beoogde bijwerking. Het doet vermoeden dat de zorg in brand staat. Er is wel wat aan de hand in de jeugdzorg en WMO, maar in brand…? Dat kan je toch echt niet zo stellen.
Dokters willen dokteren, zorg moet niet gefragmenteerd worden, zorg moet samenwerken en niét concurreren en zo kan ik nog wel even doorgaan met de incontinentie aan altruïsme. Zorg is voornamelijk publiek – privaat georganiseerd en dat geeft nu eenmaal gedoe. Het zou raar zijn als dat niet zo zou zijn. Sterker nog, ik ben de overtuiging toegedaan dat er een causaal verband is tussen de publieke – private structuur en wat je het succes van ons zorgstelsel mag noemen, waarin solidariteit en toegankelijkheid zijn geborgd. Dat onze zorg zo duur zou zijn komt internationaal vergeleken vooral door de kosten van de langdurige zorg. Praktisch gezien willen wij vader en moeder gewoon niet fulltime in huis en onze zwakzinnige broer krijgt levenslang in een mooi huis op de Veluwe.
Grofweg 100 miljard gaat er om in de zorg – en voor de duidelijkheid dat is per maand ruim 8 miljard, per week 2 miljard en reken zelf maar even door hoeveel geld je tijdens het lezen van deze column hebt verbrand. Overigens 90% van dat geld wordt door onszelf en werkgevers opgebracht en is helemaal geen overheidsgeld. Toch laten de concept verkiezingsprogramma’s waar wij inmiddels over beschikken zien dat zorg een absoluut speerpunt zal worden en de politiek het zorgdebat flink zal opporren. Ik vind dat volkomen terecht, omdat het publiek belang in het geding is. Zorg overlaten aan de markt is net zo ridicuul als met het Nationaal Zorgfonds teruggaan naar het ziekenfonds.
Wie in geschiedenis geïnteresseerd is weet dat er al 70 jaar voor Christus aantekeningen zijn gevonden over de onbetaalbaarheid van zorg. Door de eeuwen heen is dit een issue en volgens hoogleraar Johan Polder zullen ongeacht de kleur van een kabinet de zorgkosten ook de komende jaren autonoom stijgen. Maar bedenk goed waar vuur is is wellicht ook een pyromaan. De toekomst is hoopvol want we zullen wellicht ook een systematiek en taal ontwikkelen om de opbrengsten van de zorg te kunnen alloceren. In aanloop naar Prinsjesdag en de verkiezingen zal er in september de zogenaamde ‘Heelsumconferentie’ plaatsvinden, waar zorgverzekeraars hun visie op de zorg en daarbij de interpretatie van verantwoordelijkheden bediscussiëren met zorgaanbieders. De bijbehorende Kabeljauwse twisten zijn van alle tijden.
Echter ik vertrouw op betrokkenheid en consistentie, teneinde samenhang en menselijke maat in de zorg te organiseren. Graag beveel ik u aan niet de lijn te volgen alsof dit land in brand staat, waarbij het lijkt dat zorgpartijen in een ketel Red Bull zijn gevallen.
