Daar wordt aan mijn deur geklopt

Nou ja… aan mijn deur geklopt. Beter gesteld; er ligt een dakloze in mijn portiek van 2 bij 1 meter in Amsterdam Oud-Zuid. Let wel; vierkante-meterprijs €6.554,-. Per nacht is dat zo’n 36 euro en dat is low-budget, dat dan weer wel. Al heb ik er helemaal geen aanleiding voor, kijkend naar de onherkenbare kluwen van plastic en jassen ervaar ik een flits-nachtmerrie… het is mijn zoon toch niet? Immers, we willen allemaal dat onze kinderen vaste grond onder hun voeten hebben en ze vooral laten vliegen. Daar was hier geen sprake van. Het is 23:30 uur, het miezert en na een lange dag in het Haagse verlang ik naar een koude pils, tandenborstel en vooral mijn bed. Een dakloze is hinderlijk en detoneert nogal in Oud-Zuid. Daklozen, daar doen we hier niet aan. Daar hebben we Huize Lydia voor, het Westerpark en de Vriendenloterij.

Ik vraag de man vriendelijk wat ruimte te maken zodat ik mijn huis binnen kan gaan. Dat duurt een minuut of tien. Het is dan ook een heel inventaris aan plastic tassen en verwarrend contact. Het moet mijn katholieke inborst zijn geweest dat ik, nadat ik de deur achter me dicht had getrokken, boven een boterham en een flesje water heb gepakt en hem dat heb mee gegeven. Vanuit een ooghoek zie ik dat hij beide weggooit in het park voor mijn huis. Het is weemoed wat mij overvalt. Wie of wat ben ik ten tijde van deze verwarring en wanneer ben ik een goed mens?

Zelf heb ik veel geluk gehad in mijn leven. Mooie ervaringen opgedaan en vertrouwen getankt. Toch moet ik eraan denken. Hoe zou het zijn als ik zelf, door welke omstandigheden ook, in deze portiek had gelegen? Wat zou mijn reactie zijn geweest als deze situatie zich op Sinterklaasavond had afgespeeld. Past dit verhaal dan nog in de rijm van mijn eigen leven? Hoe zou mijn Sinterklaasavond met mijn vrienden zijn verlopen als ik hem mee naar boven had genomen en ons zelf daarmee onder uit de zak zou hebben gegeven?

Zou ik mijn portemonnee hebben weggelegd of juist hebben gegeven? Ik weet het niet maar confronterend is het zeker.

Wij leven in onze eigen bubbel van speculaas, gedichten en straks met fijne feestdagen en zeker de beste wensen. Hoe het hem vergaat, geen idee. Dat is het hem juist. Ik voel ongemak, gewetenswroeging. Wie denkt over ‘de zorg’ in termen van geld kent de betekenis van zorg niet. Ik droom van het medicijn van de aandacht en liefde. Daarom moet ik er steeds aan denken… als er aan mijn moreel-deur wordt geklopt.

Henk Pastoors is directeur van TopSupport Strategie en Informatie. Hij levert als adviseur maatwerk in analyse en strategie in de farmacie en zorg.