Ad Mekkert

Onbegrijpelijk vond ik de aanstelling van Ad Melkert als voorzitter van de NVZ. Ad is van de oude wereld welke in de actualiteit van grote zorgvraagstukken in feite niet meer relevant is. Dat de ziekenhuizen hem als voorzitter hebben gekozen is veelzeggend. De bestuurstermijn van voorzitter Marcel Daniëls bij de Federatie van Medisch Specialisten zit er ook bijna op. Gelukkig. Voor zover ik weet zijn beiden fervent wielrenners die de kunst verstaan het verkeerde wiel te kiezen en in dit geval niet alleen op de fiets.

Veel ‘gemekker’ van Ad. Eerst 200 miljoen vragen vanwege budgetplafonds, dan ZZP‘ers een pak verwijten maken en dan de mededingingswet de schuld geven dat ziekenhuizen niet kunnen samenwerken. Ziekenhuizen zitten met hun gebrek aan realiteitszin nog met twee benen in het ziekenfonds. Ondanks het Hoofdlijnenakkoord noemt de NVZ-voorzitter “De beste zorg op de juist plek“ nu een experiment. Zitten ze daar achterstevoren op de fiets?

Ad Mekkert wil nu van de ACM voor een periode van drie jaar meer samenwerkingsruimte en heeft als ruil een inspanningsverplichting voor substitutie van zorg van de tweede naar de eerste lijn. Drie jaar… dan loopt net het Hoofdlijnenakkoord medisch-specialistische zorg af. Mijn conclusie: we hebben inspanning gedaan, operatie niet geslaagd. Dat is het voorland van deze nog ongereden koers.

Mijn opvatting is dat er maar weinig adequate bestuurders zijn die bovendien zijn gericht op de wet van behoud. Dat kan misschien ook niet anders met zo’n draak van de Wet Normering Top Inkomens. Maar toch… Remco Bakker van de Raphaëlstichting en Ruud Klarenbeek van de JP van den Bent Stichting laten al jaren zien dat het wel kan. Maar ja, ze zijn ook geen onderdeel van het peloton van de NVZ en FMS- bestuurders. Soms zit er een pareltje bij. Zo gaf de bestuursvoorzitter Margriet Schneider, voorzitter van de Raad van Bestuur van het Universitair Medisch Centrum Utrecht, aan dat over 10 jaar de helft van de zorg thuis kan. Dan hoor je wat mij betreft in de voorlinie van een bergetappe thuis. Niet de mededingingswet is een probleem, maar de machtspositie van ziekenhuizen die zorgverzekeraars in het progressief contracteren gijzelen. Gelijk janken in de pers als je dreigt de koers te verliezen. Bij het arbeidsvraagstuk ontbreekt het ook al aan reflectievermogen. De hiërarchie, geringe loopbaanmogelijkheden, de CAO als sluitpost, zelf aangemeten bureaucratie en het gebrek aan visie hebben jarenlang medewerkers het ziekenhuis uitgejaagd. Je bent wel stom om voor een paar tientjes méér terug te gaan naar waar de ‘statuscoop’ zwaait. Heren, zijn jullie niet als de bestuurders van de veeteeltsector die hun eigen stallen afbranden?

Mijn tip, niet meer doen… bestuurders als Ad Mekkert.